Συνδέομαι άμεσα με τους ρομαντικούς, βεβαίως, με τη διαφορά ότι έχω κάνει το μεγάλο άλμα του φυσιοδίφη πάνω και πέρα από αυτούς.
Ζω ολοκληρωτικά στον ρομαντικό κύκλο των ιδεών, όμως ενώ εκείνοι –οι ρομαντικοί– κατεβάζουν τα ιδανικά τους από τον ουρανό και τριγυρνούν απρόθυμα στη γη –«στουμποπατώντας σαν άλμπατροι» θα έλεγε ο Μποντρλέρ– ο δικός μου ρομαντισμός αναδύεται μέσα από τη βάναυση, γυμνή πραγματικότητα, πράγμα που μου επιτρέπει να σουλατσάρω με χάρη εδώ κάτω, στην σκληρή ζωή.
Μπορείς να τον πεις «επαγωγικό ρομαντισμό», τον δικό μου ρομαντισμό.
Οι ρομαντικοί έψαχναν το «μπλε λουλούδι» και δεν το βρήκαν –πώς να το βρουν αφού υπήρχε μόνο στο μυαλό τους;
Όμως εγώ η νεορομαντική-φυσιοδίφισσα, το βρήκα.
Ο κάθε ελλέβορος είναι ένα ρομαντικό «μπλε λουλούδι» και η κάθε φυσική, «τετριμμένη εμπειρία» της καθημερινότητας, το πιο ποιητικό, φανταστικό παραμύθι.

Άνα Ζουμάνη-Ελλεβόρα